EMANAR SENTIMIENTOS ES CRECER EN LA TERNURA DEL TIEMPO.

EMANAR SENTIMIENTOS ES CRECER EN LA TERNURA DEL TIEMPO.

martes, 10 de marzo de 2009

BIENVENIDA...

QUIERO COMPARTIR MI SENTIR CON TODAS LAS PERSONAS QUE LLEVEN DENTRO EL PRINCIPIO DEL AMOR. AMAR ES EL DON MÁS BELLO; SOLO TENEMOS QUE REGARLO CON LA CORDURA DE QUE SI SE QUIERE DE VERDAD ES LA MEJOR FORMA DE HACER FELIZ A LOS DEMÁS Y A NOSOTROS MISMOS. OS AGRADEZCO VUESTRA COLABORACIÓN, CUALQUIER COMENTARIO SIEMPRE VA A SER RESPETADO Y VALORADO...ES ASÍ LA FORMA DE IR CRECIENDO CON LA APORTACIÓN DE TODOS. UN ABRAZO.
Rosa María

BIOGRAFIA

Naci en Ferrol, un jueves reluciente de primavera, aquel que para mi no fue un día cualquiera... Crecí envuelta en lazos de armonía, acordes y conformidad de esperanzas colgadas en las alas de la vida. Busqué por senderos hasta hallar el sosiego, que me agarró de de la mano para plasmar lo que llevo dentro: Sentimientos entregados y también esperados; amor, amistad, oídos para escuchar y un corazón que desde ese jueves en el cual nací, late para amar... Mi ciudad me induce en cada amanecer, plasmar en sencillez escrita mis sentimientos de mujer.

lunes, 9 de marzo de 2009

BELLO MOMENTO: PRESENTACIÓN DE "CONVERSANDO CONMIGO EN NOCHES DE SILENCIO"

En este bello momento es como aquel alhelo que nunca has soñado, pero que un día vives y no sabes discernir si es un sueño o realidad: Me encontré en el limbo y cual alma presa, Erato la ha liberado, siendo ahora poeta. Manifestó en mi el deseo de escribir con el alma viva, alegre...pero también con la tristeza; la vida es caliente y fría, los poetas reímos, pero también lloramos. Amigos/as: Gracias por dejarme entgrar en vuestros corazones y compartir sentimientos. Un abrazo, Rosa María
Agradezcozco a Verónica (Directora de la Sala Sargadelos en Ferrol) su aporte profesional, así como su delicadeza en todo momento para que ninguna pieza salga de su sitio; Una gran profesional que la sientes partícipe directa en el transcurso del certamen: Dulzura, profesionalidad y saber estar. Mil gracias Verónica. Mi cariño, Rosa María Milleiro
En el ángulo de agradecimientos, no puedo ni debo obviar a Ricardo Díaz Casteleiro Romero; Presidente de La Sociedad Artística Ferrolana (SAF) que en ese día tan especial para mi, ejerció epísteme en el conocer y entender la poesía. Él sabe conjugar con su profesión de galeno el arte de la poesía, quizás ambas; poesía y medicina sean el lenitivo que mana la cordialidad que reina entre él y sus pacientes. Mi agradecimiento y un abrazo. Rosa María Milleiro

domingo, 8 de marzo de 2009

GRACIAS A LOS FERROLANOS/AS....

Mil gracias por el calor del cariño que me transmitieron esas muchas
personas que me han arropado con sus miradas, besos, aplausos y cariño. Que día tan bello.... que momento "empíreo" en mi trayectoría de poeta. Sobretodo, poder compartir con mi madre. (Una mujer que con sus muchos años era consciente de la emoción que volaba en la Sala de Sargadelos y cual ángeles celestes me abanicaban con alegría cada segundo).Gracias por hacer feliz a mi madre, gracias por acompañarme. Rosa María

EL AMOR A MI MADRE... SI LA BELLEZA TIENE NOMBRE

El amor a mi madre dispersa en mi recuerdo con sabor a cariño, reposo agua de colonia, talco, lápiz y libreta. El olor a mi madre, es comida bien hecha. El olor a mi madre impregna mi vida de amor, uniforme y peinado de coletas.

Si la belleza tiene forma, es el semblante de mi madre..
Si los ojos tienen ternura son los de mi madre.
Si la vida tiene amor; es el amor de mi madre.
Si la placidez tiene forma…es la sonrisa posada en los labios de mi madre.

DESPERTAMOS ENVUELTOS ...

Despertamos envueltos en luz de luna y rayos de esperanza, estableciendo distancias de entornos que con nosotros viajaron en sopor del rencor. Ungimos nuestras llagas en bálsamo de serenidad y sosiego. Una vez más, apostamos por la indulgencia... Perdonamos aquellos que nos quebrantaron. Nos miramos, nos besamos y, juramos seguir amándonos aun sabiendonos juzgados
Depertamos envolvidos en luz de lúa e raios de esperanza, establecendo distancias de contornas que connosco viaxaron en sopor do rancor. Ungimos as nosas chagas en bálsamo de serenidade e acougo. Unha vez máis, apostamos pola indulxencia... Perdoamos aqueles que nos quebrantaron. Mirámonos, bicámonos e, xuramos seguir amándonos aínda sabiendonos xulgados.

SI GALICIA ES...

Si Galicia es bella
Si Galicia es madre
Si Galicia es lluvia
Si Galicia es bruma
Si Galicia es La Coruña, Lugo, Orense y Pontevedra
¿Qué más quiero yo?
Solo adentrarme en cada provincia
y llenarme de su bella armonía:
Playas, mariscos, pescados, carnes, montañas, ríos y mares...
Mujeres bellas y hombres
que representan a la tierra gallega.
Galicia lluvia de oro.
Galicia, eres un tesoro.
Galicia eres la más hermosa
Galicia eres preciosa.
Galicia el Mundo entero te admira¡¡¡
Galicia, eres la delicia posada
en esta región española.
Galicia, Galicia, quiero llegar a ti...
Adentrarme en tu tierra, impregnarme de olor a brea,
olor a salitre, olor a algas, olor a verde de tu campiña
y que tu color me tiña de le esperanza perdida.
Quiero respirate
por que amarte...
Ya no se puede amar más.
Galicia la más bella región española.
¡¡Que las gaitas lloren
por aquellos que se han alejado
y nunca te han olvidado...
Que lloren las gaitas
y, le lleven a ellos
el amor de todos los gallegos...
¡¡Que las gaitas lloren lágrimas al recuerdo
de todos los hijos gallegos que no han podido
regresar, y reposar su sueño eterno...
y, allá otras tierras cubren sus huesos.
¡¡Por todos ellos, que suenen las gaitas gallegas
mirando al cielo, que el viento les lleve el son de la gaita gallega a tierras extranjeras!!
...Allí, donde reposan en silencio dormido
de no haber podido descansar en el rincón querido,
en el nido y cobijo de los hijos gallegos,
que reposan dolidos en tierras lejanas...
Galicia en lluvia derramas lágrimas dolidas
de madre rota, bañando en sus mares el dolor y esperanza
de compensar en recuerdo
a todos los gallagos que se han muerto lejos...
y, te siguen doliendo...
¡¡Que lloren las gaitas el dolor que Galicia lleva dentro!!
Que la lluvia moje la Tierra Gallega y el Mundo sepa que Galicia Madre, lleva en su manto de bruma el luto desgarrado envuelto en dolor a hijos enterrados lejos de ella..
Si Galicia é bela...
Se Galicia é bela
Se Galicia é nai
Se Galicia é choiva
Se Galicia é bruma
Se Galicia é A Coruña, Lugo, Orense e Pontevedra
¿Qué máis quero eu? Só penetrarme en cada provincia
e encherme da súa bela harmonía:
Praias, mariscos, peixes, carnes, montañas, ríos e mares...
Mulleres belas e homes
que representan á terra galega.
Galicia choiva de ouro.
Galicia, es un tesouro.
Galicia es a máis fermosa
Galicia es preciosa.
Galicia o Mundo enteiro admírache¡¡¡
Galicia, es a delicia pousada
nesta rexión española.
Galicia, Galicia, quero chegar a ti...
Penetrarme na túa terra, impregnarme de cheiro a brea,
cheiro a salitre, cheiro a algas, cheiro a verde da túa campiña
e que a túa cor tíngame de lle esperanza perdida.
Quero respirate
por que amarche...
Xa non se pode amar máis.
Galicia a máis bela rexión española.
¡¡Que as gaitas choren
por aqueles que se afastaron
e nunca che esqueceron...
Que choren as gaitas
e, lévenlle a eles
o amor de todos os galegos...
¡¡Que as gaitas choren bágoas ao recordo
de todos os fillos galegos que non puideron
regresar, e repousar o seu soño eterno...
e, alá outras terras cobren os seus ósos.
¡¡Por todos eles, que soen as gaitas galegas
mirando ao ceo, que o vento
lévelles o son da gaita galega a terras estranxeiras!!
...Alí, onde repousan en silencio durmido
de non poder descansar no recuncho querido,
no niño e acubillo dos fillos galegos,
que repousan doídos en terras afastadas...
Galicia en choiva derramas bágoas doídas
de nai rota, bañando nos seus mares a dor e esperanza
de compensar en recordo
a todos os gallagos que se morreron lonxe...
e, séguenche doendo...
¡¡Que choren as gaitas a dor que Galicia leva dentro!!
Que a choiva molle a Terra Galega e o Mundo saiba
que Galicia Nai, leva no seu manto de bruma
o loito desgarrado envolvido en dor a fillos enterrados lonxe
dela..

ERES EL NEPTUNO DE MI OCÉANO...

Eres el Neptuno de mi océano, nadamos entre corales, ostras y glaciares, dormimos en el murmullo y canto de sirenas, meciendo nuestro amor en olas de calma. Amor de profundidad escogida... Semillas de algas perdidas... Nostalgias de recuerdos, perdones y silencios del amor que llevo dentro... Neptuno despertó en mi la agonía estéril de mi vida, me agarró de la mano y... nadamos, nadamos al lago perdido donde hicimos nuestro nido. Dormimos el sueño de la templanza de mares ocultos, glaciares perdidos que se funden al pasar por nuestro cobijo... Amor y calor, es lo que Neptuno me dió.

Es o Neptuno do meu océano... Es o Neptuno do meu océano, nadamos entre corais, ostras e glaciares, durmidos no murmurio e canto de sirenas meciendo o noso amor en ondas de calma. Amor de profundidade escolleita... Sementes de algas perdidas... Nostalxias de recordos, perdóns e silencios da dor que levo dentro... Neptuno espertou no meu, a agonía estéril da miña vida agarroume da man e... nadamos, nadamos ao lago perdido onde fixemos o noso niño. Dormímos o soño da temperanza de mares ocultos, glaciares perdidos que se funden ao pasar polo noso acubillo... Amor e calor, é o que Neptuno deume.

sábado, 7 de marzo de 2009

SI TUS MANOS SON AMOR...

Si tus manos son amor, me acarician, me miman... ¡Malaje para aquel que las mal usa en pegar a una mujer! malaje... Que tu condena tendrás... No hace falta poner fecha, pero sabes que tarde o temprano la factura pagarás... Malaje para el cobarde que maltrata a una mujer.

SALI TRAS EL AMOR...

DIOS ESTÁ....

Dios está cerca de ti,
solo tienes que desear que siga contigo.
Deus está...
Deus está preto de ti
só tes que desexar que siga contigo.

SI CADA DIA...

Si cada día, te haces el propósito de ser mejor persona.
Ten presente que lo conseguirás.
Se cada día, fasche o propósito de ser mellor persoa. Ten presente que o conseguirás.

EL ROCIO SON...

El rocio son lágrimas derramadas en noches sin luna, estrellas ocultas y dolores del alma.
O rocio son bágoas derramadas en noites sen lúa, estrelas ocultas e dores da alma

viernes, 6 de marzo de 2009

TE AMO...

Te amo como se ama lo amado.
Te anhelo como se ansía lo deseado.
Te comptemplo con temos a perderte...
ÁMOCHE...
Ámoche como se ama o amado.
Anhéloche como se ansía o desexado.
Contémploche con temor a perderche...

GAVIOTA, GAVIOTA...

Gaviota, gaviota, te han tildado siempre de loca.

Yo de eso sé mucho.

Gaviota,te miro, admiro y entiendo.

¡Vuela, vuela gaviota, que no, no estás loca!

Gaivota, gaivota, acusáronche sempre de tola. Eu, diso se moito... Gaivota míroche, admiro e entendo. ¡Voa, voa gaivota, que non, non estás tola

ROMPI LA HUCHA...

Rompí la hucha del deseo, en ella estabas tú.
Te gasté nada más atraparte.
Ahora quiero volver a tenerte...
Pego los trozos de la hucha y, no logro encontrar el trozo que une al amor
Rompín a hucha do desexo, nela estabas ti. Gasteiche nada máis atraparche. Agora quero volver terche... Pego os anacos da hucha E, non logro atopar o anaco que une ao amor...

CUANDO MI ALMA ...

Cuando mi alma está triste, abro mis ojos a prados floridos y, los dejo pacer en hierbas, flores, frutas y escarchas del nuevo día... Cuando mi alma está triste, bebo del licor de la vida Y... me embriago de tanta armonía...
Cando a miña alma está triste, abro os meus ollos a padros floridos e, déixoos pacer en herbas, flores, froitas e escarchas do novo día... Cando a miña alma está triste, bebo do licor da vida E... me embriago de tanta harmonía.

TE REGALO MI CARIÑO...

Te regalo mi cariño envuelto en papel del respeto, y atado con lazo de amistad en caja cerrada; encima una rosa roja que nunca, nunca se marchitará.
Regáloche o meu agarimo envolvido en papel do respecto, e atado con lazo de amizade en caixa pechada; encima unha rosa vermella que nunca, nunca se marchitará.

AMARTE HA SIDO EL PLACER....

Amarte, ha sido el placer envuelto en primaveras floridas, semillas de azahar brotando esquejes y espinas: Olor a menta, paz, tranquilidad y amistad... Amarte es el elixir en amaneceres tempranos... Amarte es el musgo que abraza troncos de árboles caídos... Amarte, es cerrar mis ojos y seguir viéndote... Amarte, es tenerte dormido o despierto. Amarte es desearte aún en lejanías de esperanzas perdidas... Amarte, es respirar el mismo aire que nos da la vida.

jueves, 5 de marzo de 2009

EN LA SERENIDAD...

En la serenidad de un corazón que ama, hallarás calor a leña aun en el gélido frío de la estepa más recóndita.
Na serenidade dun corazon... Na serenidade dun corazón que ama, acharás calor a leña, aínda no gélido frío da estepa máis recóndita.

AMAR Y RESPETAR A...

Amar y respetar a un animal,
es abrir el corazón
al ejercicio más noble.
AMAR E RESPETAR...
Amar e respectar a un animal, é abrir o corazón ao ejercio máis nobre.

MASCOTAS EN LA VIDA DE NIÑOS Y ADULTOS...

Según un estudio psicológico; los niños que tienen alguna mascota son más responsables. En la vida de los adultos es el placer de compartir el amor más sincero que nadie lo puede igualar.
Enseñar a respetar a los animales desde la tierna infancia, es el camino más rápido para amar desde la cordialidad siempre.
Rosa María
.

miércoles, 4 de marzo de 2009

ME PERDI MUCHAS VECES...

Me perdí muchas veces
en caminos sin salidas.
Volví corriendo
y, tropecé en piedras rotas...
No llegué a caer, pero
heridas me hice en mi piel
de mujer.
PERDINME MOITAS VECES...
Perdinme moitas veces
en camiños sen saídas.
Volvín correndo
e , tropecei en pedras rotas...
Non cheguei a caer, pero
feridas fíxenme na miña pel
de muller.

martes, 3 de marzo de 2009

LA ACRIMONIA SE PERDIÓ...

La acrimonía, se perdió en noches
de esperanza, templanza y cordura...
Tú, saliste del cículo de Eros, envuelto
en fragancias de otros senderos.
Yo me quedé bañada en mistela
de uvas muy secas, hojas de parras caídas,
y tierra con raices
que reafirman que aún sigo viva...
A ACRIMONÍA PERDEUSE...
A acrimonía, perdeuse en noites
de esperanza, temperanza e cordura...
Ti, saíches do cículo de Eros,
envolvido en fragrancias doutros carreiros.
Eu quedeime bañada en mistela
de uvas moi secas, follas de parras caídas,
e terra con raices
que reafirman que aínda sigo viva...

TENGO SED DE AMOR..

Tengo sed de arcillas rotas y porcelanas enteras... Tengo sed de amor de primavera en refugio de invierno. Tengo sed de amor de amigo de mano prieta, de garganta que dice te quiero en voz de murmullo y en silencio. Tengo sed... Tengo amor para dar. Teño sede de arxilas rotas e porcelanas enteiras... Teño sede de amor de primavara en refuxios de inverno. Teño sede de amor de amigo de man prieta, de garganta que di quéroche en voz de murmurio e en silencio. Teño sede... Teño amor para dar.

lunes, 2 de marzo de 2009

MI PERRO ME HABLA ...

Mi perro me habla en el silencio, en ocasiones con un rabo que mueve al viento.
Mi perro me quiere como nadie¡¡¡ Mi perro es tan grande... Aunque solo pesa setecientos gramos. Mi perro es grande, grande¡¡¡ ...Mi perro no tiene rabo, porque las modas de los humanos se lo han amputado. Pero mi perro, sigue moviendo su rabo al aire¡... Envuelto en el cariño, con rabo o sin rabo... Mi perro me quiere, como no lo hizo nadie¡
O meu can fálame... O meu can fálame en silencio, en ocasións cun rabo que move ao vento. O meu can quéreme como ninguén¡ O meu can é grande... Aínda que só pesa setecentos gramos. O meu can é grande¡¡¡ ...O meu can non ten rabo, porque as modas dos humanos amputáronllo. Pero o meu can segue movendo o seu rabo ao aire¡ envolvido no agarimo, con rabo ou sen rabo... O meu can quéreme, como non o fixo ninguén¡

REGALO BESOS...

Regalo, besos sin tormentas, abrazos sin lazos, caricias sin prisas... Y miradas por nada... Sube a mi tómbola, jugar no te cuesta nada... Soñar tampoco. Y en todos los boletos siempre habrá premio. ¡Sube conmigo a mi tómbola y verás que siempre, siempre te toca.

Regalo bicos sen tormentas, abrazos sen lazos caricias sen présas... E, miradas por nada... Súbe comigo á miña tómbola; xogar non che custa nada e soñar tampouco... e en todos os boletos sempre haberá pemio. Sobe comigo á miña tómbola¡¡¡ e... verás que sempre, sempre che toca...